PRZEMIJANIE - Ryszard Gołębiowski

 

 

Ryszard Gołębiowski

• Początek lat 70.- pierwszy kontakt z fotografią , ZDK Poniatowa;
• Udział w plenerach fotograficznych WDK Lublin;
• Członkowstwo w Klubie fotograficznym LX Lublin;
• Członkostwo w LTF Lublin;
•  Członkostwo w RTF Radom;
• Obecnie członek nieformalnych grup fotograficznych.

 

wystawy indywidualne - Warszawa Wolski Dom Kultury, Włodawa Dom Kultury,Lublin Pałac Parysów, Kluczkowice pałac Kleniewskich.

 zbiorowe - Zamość, Radom, Wojnicz, Lublin.

 

PRZEMIJANIE

Fotografią interesuje się od połowy lat 70 ub wieku, Brałem czynny udział w plenerach organizowanych przez WDK Lublin, tam spotykałem znanych fotografów jak: E.Hartwig, J.Magierski, St.Orłowski i wielu innych. Osoby te miały duży wpływ na mój sposób widzenia, na mój styl fotografowania. Koniec lat 90. to zawirowania  w życiu osobistym i odejście od fotografii na okres około 10 lat.

Oczyszczenie nastąpiło z początkiem nowego tysiąclecia, wówczas  zainteresowałem się fotografią cyfrową. Pozostał jednak w mojej świadomości ślad traumatycznych przeżyć z ubiegłych lat, co ma odzwierciedlenie w tematyce moich fotografii. Podróżując po Europie zainteresowałem się architekturą opuszczonych pałaców, kościołów itp. Po powrocie do kraju zacząłem u nas szukać niemych świadków naszej historii, zacząłem dokumentować jeszcze istniejące pomniki kultury, które tak jak drzewa, umierają stojąc.

Obecnie jestem w trakcie poszukiwania nowych środków wyrazu, wróciłem do fotografii analogowej i technik szlachetnych jak np. guma.

Wystawa to ułamek zbioru moich zdjęć, które wykonałem podróżując po kraju. Część tych pałaców, kościołów wygląda obecnie inaczej. Mają swoich właścicieli i ufam ,że dzięki temu nie ulegną dalszej degradacji.

                                                                                  Ryszard Gołębiowski                                             

prace:

w PROCESIE - Rawa Joanna Wójcik

 cykl : REKOMENDACJA - Monika Gądor

 

Rawa Joanna Wójcik

Niezwykle świadoma fotografka. Potrafi ukazać codzienność życia
w sposób niecodzienny, zaskakujący, przewrotny. Nadaje prostym formom zaskakującą perspektywę, czym skłania nas do zmiany spojrzenia. Potrafi w niezwykle graficzny sposób budować opowieść, łącząc obraz ze słowem, dobierając wydawałoby się niepasujące do siebie fragmenty i tworząc spójną niezwykle ciekawą opowieść.

Rawa jak wielu dojrzałych i świadomych twórców nie czuje potrzeby udowadniania czegokolwiek swoimi fotografiami. Tworzy dla siebie. Tworzy by sprawiało jej to przyjemność. Jest artystką wielowymiarową. Jej projekty na przestrzeni lat nieustannie zaskakują. Możliwość rekomendowania jej wystawy, to możliwość zajrzenia przez lufcik we fragment życia autorki, na tyle na ile artystka sama nam pozwoli.

                                                                                                                                  Monika Gądor

  

 

Rawa Joanna Wójcik

Akademia Fotografii w Warszawie (dyplom 2005)

Studium Fotograficzne im. E. Abramowskiego w Katowicach (dyplom 2003).

wystawy indywidualne (m.in. Galeria Pauza w Krakowie, Galeria Fabryka Drutu w Gliwicach)

wystawy zbiorowe oraz uczestnictwo w ponad 20 edycjach projektu Galeria Bezdomna.

W 2023 roku projekty (Nie)Zmienne oraz Simple Life były prezentowane w KOKPiT w Kazimierzu Dolnym oraz Centrum Kultury w Lublinie.

Fotografia jest moją wielka pasją i idealnym środkiem, aby wyrażać siebie....W życiu i w fotografii chcę stawiać na to, by delektować się życiem, czerpać z niego garściami, brać całą łaskę, która jest mi dana i dzielić się z innymi. Zauważać to, czego nie dostrzegają lub po prostu zmieniać perspektywę na mniej oczywistą.

 

w Procesie

 

Nie pamiętam chwili, w której zaczęłam się gubić odchodząc od siebie
- od tamtej siebie. Gdy się ocknęłam odkryłam z niepokojem, że nie ma już tamtej mnie, lecz jeszcze nie odnalazłam tej nowej. W międzyczasie okoliczności zmieniły się nieodwracalnie i to wielokrotnie, dlatego tamta ja to jeszcze nie ja, a ja to już nie tamta ja.

Wtedy zaczęłam wchodzić w PROCES poszukiwań – szukać, tropić, wietrzyć, przetrząsać, odkopywać, szperać, lokalizować, drążyć i dociekać. Podróż przez wiele różnych rzeczywistości – ciemnych lub jasnych, kolorowych lub monochromatycznych, rozmytych lub nasyconych, frustrujących, melancholijnych, trudnych lub radosnych i lekkich.

Rozbiórkę i odbudowę – dyskomfort kończący się zasłużonym odpoczynkiem. PROCES służący temu by odszukać, wykryć, spostrzec, odkryć, ujawnić i dojrzeć, by dojrzeć. To co widziałam i czułam będąc w PROCESIE zatrzymałam w niedoskonałym kadrze, doskonale oddającym obraz tamtych chwil.

W tym czasie przeczytałam kilka książek, a te które wpłynęły na PROCES w największym stopniu to Biblia, „Droga artysty” i „Kapitalnie”, za co jestem bardzo wdzięczna ich Autorom.

                                                                Rawa Joanna Wójcik

 

prace

 

 

                                                                               

 

NIEDOZOBACZENIA - Kinga Hendzel

 cykl: REKOMENDACJA - Maryla Wosik

kurator: Tomasz Grzyb

 

NIEDOZOBACZENIA  - Kinga Hendzel

Fotografie oraz obiekty fotograficzne prezentowane na wystawie skłaniają do wchodzenia z nimi w interakcje. Ich zadaniem jest wywołanie silnego przeżycia. Prezentowane prace  stanowią wymiar symboliczny. Są okazją do refleksji nad przeszłością i przyszłością, do zrozumienia głębokiej i traumatycznej przeszłości, ale również przestrogą przed tym, jaki wpływ na naszą przyszłość mają uprzedzenia, nienawiść i fanatyzm.  

                                                                 Tomasz Grzyb  /kurator wystawy/

 

 

KINGA HENDZEL

/radiowiec, wieloletni pracownik Polskiego Radia Lublin na stanowiskach dziennikarza, zastępcy redaktora naczelnego, sekretarza redakcji/

Pomysłodawca i koordynator projektów edukacyjnych dla młodzieży. Swoim doświadczeniem radiowym dzieli się ze studentami dziennikarstwa i komunikacji społecznej oraz produkcji medialnej.

Aktywnie uczestniczy w życiu kulturalnym Lublina.

Ukończyła Lubelską Szkołę Fotografii.

Od ponad 6 lat pasjami zatrzymuje w kadrze uroki Lublina -  miasta,
w którym urodziła się i w którym realizuje swoje marzenia. Specjalizuje się w fotografii koncertowej. Była obecna na ponad 200 koncertach. Zrobione przez nią fotografie muzyków znajdują się na okładkach ponad 20 płyt oraz kilku książek.

Jej prace zdobyły uznanie w krajowych i zagranicznych konkursach fotograficznych  i były prezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych.

 

Wystawa fotograficzna „NIEDOZOBACZENIA” jest poruszającym i niezwykle ważnym projektem realizowanym przez ostatnie 6 lat.  Punktem wyjścia do rozpoczęcia prac była nieznana dotąd historia więźniarek z niemieckiego, nazistowskiego obozu koncentracyjnego Ravensbruck. W  2017 roku do Muzeum Martyrologii „Pod zegarem”
w Lublinie trafiły obozowe listy. Do przekazania tajnych informacji o doświadczeniach pseudomedycznych wykonywanych na kobietach i sytuacji w obozie więźniarki wykorzystały technikę atramentu sympatycznego. Polega ona na zapisywaniu treści substancją bezbarwną lub tracącą barwę po krótkim czasie. Więźniarki używały w tym celu własnego moczu. W rezultacie tych zabiegów powstawał „obraz utajony” – niewidoczny gołym okiem i niemożliwy do wykrycia przez obozową cenzurę. Aby poznać pełną treść listów należało ją „wywołać” poprzez podgrzanie.  

 W świecie fotografii „obraz utajony” jest niewidocznym dla oka obrazem powstającym w wyniku naświetlania w emulsji fotograficznej, ale jeszcze niewywołanym. „Obraz utajony” jest zawieszony pomiędzy przeszłością a przyszłością. Pomiędzy tym co już wiemy, a tym co za chwilę ujrzymy. Jest przeszłością dzięki temu co już się wydarzyło, ale i przyszłością niosąc w sobie treść jeszcze nieodczytaną.  Jest widzialny
w procesie powstawania, niewidzialny w momencie przekazu i widzialny w procesie wywołana. Zawieszony w teraźniejszości, pomiędzy przeszłością i przyszłością. Jest tajemnicą, którą chcemy odkryć.  

 To właśnie to podobieństwo zachodzące w procesie wywoływania ukrytej treści w obozowych listach i „obrazu utajonego” w procesie fotochemicznym, było impulsem do zmierzenia się z tą historią. Przez ostatnie sześć lat nieustannie poszukiwałam formy i sposobu w jaki chciałam pokazać emocje, które towarzyszyły mi przy realizacji tego projektu.
Stąd obok fotografii zaprezentowanej w tradycyjnej formie na wystawie znajdują się również fotoobiekty. 

                                                  Kinga Hendzel

 

 prace