cykl : PROMOTOR - Lubelska Szkoła Fotografii
Fotografia Natalii jest dwupoziomowa. Wierzchnią część stanowi lekki i przyjemny obrazek. Mamy tu do czynienia z wysoce estetycznymi ujęciami młodej dziewczyny. W większości są to autoportrety. Dopiero po chwili zaczynamy docierać do rzeczywistej treści. To co stanowi sedno poszukiwań artystycznych Natalii Sobańskiej można by określić jako problem samooceny. I nie mam tu na myśli rozważań w stylu "być albo nie być" dwudziestoletniej dziewczyny. Widzę to raczej jako próby umiejscowienia kobiecego ciała we współczesnym świecie.
Nasza kultura obrazkowa przyzwyczaiła nas do niebywale nachalnej ilości zdjęć mających na celu przedstawienie autora, jako uosobienie piękności. Kobiece ciało stało się w niej produktem mającym na celu tylko sprzedaż (czasem też zdobycie większej ilości lajków).
Natalia przez swoją fotografię dopomina się o zmianę takiego postrzegania cielesności. Postuluje poszerzenie spektrum znaczeń, które można nim wyrazić. Pokazuje, że ciałem można nazwać emocje, przeżywanie sztuki, strach, i wiele innych potencjalnych pojęć. Dla mnie jest to sztuka feministyczna w świeżej, właściwej dla naszych czasów, odsłonie.
Karol Zienkiewicz
Natalia Sobańska
…Lubelska Szkoła Fotografii nauczyła mnie więcej niż od niej oczekiwałam, bo nauczyła mnie patrzenia na świat przez całkiem inny pryzmat niż ten przez który patrzyłam jeszcze ponad rok temu….
…Nauczyłam się też czegoś bardzo ważnego, a mianowicie że to jaki świat ukażę odbiorcy zależy tylko i wyłącznie ode mnie i od mojego punktu widzenia. Dzięki tej szkole zrozumiałam, że nie lubię, ale kocham fotografię….
KOBIECOŚĆ
Polska to kraj, w którym kobiety i mężczyźni mają równe prawa... Ale czy na pewno?
Cielesność kobieca nadal postrzegana jest zupełnie inaczej, niż męska. Budzi ona więcej emocji, podobnie, jak pewność siebie, wciąż traktowana u kobiet jako zarozumialstwo. Kobiety każdego dnia zmagają się z presją bycia idealną, a jednocześnie ich ciało wciąż postrzegane jest jedynie w erotycznym kontekście.
Moja wystawa pokazuje, że nagość nie musi bezpośrednio łączyć się z erotyką i że ciało kobiety może stać się dziełem sztuki, nie zaś pornograficznym obrazem. Fotografie, które przedstawiam są dla mnie jakiegoś rodzaju terapią, ponieważ ukazuję na nich dokładnie to, co chcę pokazać, nikt nie widzi mojego wychudzonego ciała czy kości. Ludzie widzą piękny obraz, bez bólu, kompleksów czy wstydu.
Tak samo jest kiedy porównujemy się do tych wszystkich pięknych celebrytek, które widzimy w mediach, a przecież te “idealne” panie różni od nas tylko to, że nie wstydzą się swojego ciała i kobiecości a jedyne czego możemy im zazdrościć to pewność siebie.
prace:
wernisaż
/foto: Małgorzata Kruszyńska/
/foto: Tomasz Kuczyński/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz